Column Hein Bloemink, oktober 2018

‘Uit de tijd’

Als ik vroeger in een rouwadvertentie las dat iemand ‘uit de tijd is gekomen’, moest ik lachen. Soms in het Gronings: ‘Hai is oet tied komm’. Nu zit ik te mijmeren over die zinsnede en ik begin een theorie over de herkomst hiervan te ontwikkelen. Laat ik mijn vader als voorbeeld nemen. Hij is in 1916 geboren en in 1999 overleden. Dat was zijn tijd. Hij heeft mij gevormd, hij was een veilig baken in mijn kinderjaren en een bron van wijsheid toen ik volwassen dacht te zijn. In zijn leven maakte hij de industriële revolutie mee. De opkomst van het Nazisme, hij wist alles over wereldpolitiek. Hij lag op 10 mei 1940 bij Ypenburg te wachten op Duitse parachutisten met zijn geweer in de aanslag. Hij sloeg later op de vlucht en dook maanden onder. Hij ging werken in een tijd zonder computers. Hij bouwde voor mijn oudste broer zélf een radio (met lampen) en timmerde zelf een poppenkast, waarbij hij de poppen eigenhandig uit hout sneed. Mijn moeder naaide de kleren van die poppen uit afdankertjes. De tering werd naar de nering gezet. Mijn vader stuurde tijdens reizen voor zijn werk telegrammen uit Amerika en hij belde af en toe naar huis via krakerige telefoonverbindingen. Zijn correspondentie gebeurde met brieven. Dát was zijn eeuw. In 1999 eindigde zijn leven en ik denk nog vaak aan hem. Dan vraag ik me af hoe het zou zijn als hij opeens weer zou binnenstappen in de huidige tijd. Hij weet niets van 9/11. Van computers en internet. Hij zou niet kunnen geloven dat we kunnen appen naar de andere kant van de wereld. Hij zou perplex zijn. Mijn tijd is dus niet zijn tijd. Nu begrijp ik wat het betekent als men zegt: hij is uit de tijd gekomen.

Hein Bloemink