Column Bert Heikens, huisarts te Haren (februari 2024)

Dorp

Ooit las ik het boek “Dorp aan de rivier” van de schrijver Antoon Coolen. Ik weet nog goed dat ik dat prachtig vond, die sfeer, die huisarts die daar kon werken in een prachtige omgeving. Wie weet heeft dat boek mij wel onbewust geïnspireerd om dit vak uit te gaan oefenen. Zo herinner ik mij in mijn begintijd dat ik een weekenddienst had. Misschien weet u het nog wel, de tijd van voor de huisartsenposten. Je deed dan dienst in je eigen dorp en je beantwoordde alle binnenkomende oproepen zelf. Ik herinner me nog als de dag van gisteren dat ik het op een zekere zaterdagavond aardig druk had met huisbezoeken. Ik werd geroepen bij een zieke man, ergens in de buurt van Appelbergen. En omdat het donker was, moest ik goed zoeken naar het huisnummer. Helaas was het toen zo dat huisnummers niet altijd goed te lezen waren vanaf de straat. Overigens is dat nu helaas vaak nog steeds zo. Ik weet nog dat ik niet zeker wist of ik wel bij het goede huis was. Een deurbel was er niet en daarom besloot ik achterom te gaan. Ineens stond ik middenin een kamer waar een zestal mensen gezellig zaten te eten. Argeloos zei ik nog: “u heeft de huisarts gebeld?” Aangezien er al redelijk wat drank in het gezelschap circuleerde was de humor niet ver weg. Opmerkingen als “nu u er toch bent kunt u misschien even naar mijn man hier kijken, hij praat wat moeilijk” en “wilt u ook een borreltje?” waren mijn deel. Snel ben ik deze gênante situatie maar ontvlucht en wist ik uiteindelijk een paar huizen verderop de juiste patiënt te bereiken. Daar aangekomen trof ik een man met een longontsteking aan. Ik liet een recept voor antibiotica achter en ik begaf me naar de volgende patiënt. Het waren die avond stuk voor stuk redelijk makkelijk oplosbare problemen. Het bijzondere gevoel dat me toen bekroop die avond staat me nog goed bij; een mengelmoes van vrolijkheid en heroïek. Dit omdat ik iedereen goed kon helpen en dat jij op dat moment de enige dokter was in het dorp om mensen te helpen. Dit gevoel herkennen veel van mijn collega’s ook nog wel uit die tijd. Soms mis ik dat gevoel nog wel eens, de tijd van voor de huisartsenposten. Een heel klein beetje zoals het was in Coolens boek.