Column Hein Bloemink (december 2023)
Kaarsje
Als redacteur van deze krant heb ik weer een jaar rondgezworven door de levens van velen. Ik mocht hun verhalen ‘horen en doorvertellen’. Dat is de kern van het ambacht waar ik zo van houd. Ik heb al die verhalen opgeschreven, maar tussen de regels ook veel gehoord wat niet voor de krant is bedoeld. Stil verdriet. Ik wil daarom nu een kaarsje aansteken voor al die mensen die nu in onzekerheid zitten over hun gezondheid; die wachten op uitslagen van het ziekenhuis; die inmiddels weten dat hun leven ten einde loopt; voor al die mensen die tobben met het gedrag van hun kinderen of die wakker liggen omdat er problemen zijn in relaties. Dit kaarsje brandt ook voor mensen die hun vader of moeder zien wegglijden in dementie; of die een dierbaar persoon zijn verloren. Voor mensen die zelf in de gaten hebben dat er iets mis is in hun hoofd en het nog niet durven vertellen; mijn kaars brandt voor kinderen die zich thuis niet veilig voelen of onbegrepen. Voor mensen die een ongeluk hebben gehad en nu knokken voor hun oude bestaan. Ik brand het kaarsje voor iedereen die gevangen zit in een ziek lichaam, gekluisterd aan een rolstoel of bed; mensen die hun onafhankelijkheid kwijt zijn en daar verdrietig van worden. En voor mensen die eenzaam zijn en voor wie de stilte in huis oorverdovend is. Het kaarsje brandt ook voor mensen die hier tijdelijk wonen, omdat er in hun thuisland chaos of oorlog is. Maar wat kan ik nou zeggen tegen iedereen die zich herkent in het stille verdriet? Dat het goed komt? Dat het morgen beter gaat? Nee, ik denk dat ik het beste kan zeggen: uw stille verdriet wordt gehoord en gezien, ook al komt het niet in de krant. En mijn kaars brandt voor u, ook al weet u dat niet.
Geen reacties