Column Hein Bloemink (januari 2024)
Pyromaan
Ik worstel al een tijd met een dilemma. Ik heb groeiende twijfels bij de goedbedoelde transparantie in onze samenleving. Meer concreet: het leger van pers en media doet zijn werk zo grondig en verbeten, dat de samenleving waarover zij publiceren, averij oploopt. Niet zelden veroorzaken de media zelf zoveel opschudding, dat zij hun eigen nieuws creëren. Ik waag me aan een fictief voorbeeld: journalisten steken soms branden aan om er vervolgens uitgebreid verslag van te kunnen doen, waarbij de hulpverlening van de brandweer wordt bekritiseerd, waarna in het korps ruzie ontstaat over die onthullingen, waarbij de commandant geen orde weet te houden en dictatoriale trekjes vertoont, waardoor hij de voorpagina’s haalt en er een onderzoek wordt ingesteld naar de angstcultuur, waarna er weer schande wordt gesproken van de verrotte sfeer bij de brandweer. Om nog maar te zwijgen van het politieke staartje. De cirkel van deze journalistieke pyromanie is rond. Had men dit niet anders kunnen aanvliegen? In dit absurde voorbeeld wordt hopelijk duidelijk wat ik bedoel. Publiciteit is verworden tot een industrie, die niet meer als doel heeft om de samenleving te verbroederen of wederzijds begrip te bevorderen, maar als doel lijkt te hebben om de samenleving te splijten. De overkill aan pushberichten en rel-veroorzakende-journalistiek helpt ons niet verder. Wie het effect hiervan wil zien, mag een poosje de socials volgen, zoals X en vele online-forums. Dat is dus de averij waarover ik het heb. We denken stelselmatig negatief over onze eigen samenleving. Het is wel een dilemma hoor, want zelf maak ik al bijna 30 jaar deze krant. Ik zoek mijn weg en ik wil nieuws brengen. Ik ben niet voor doofpotten. Kan ik nieuws brengen zonder te splijten? Of moeten we eerst tot tien tellen voordat we weer een hijgerig nieuwsitem online gooien? Ben ik een dromer? Naïef? Wie zou de missie van de journalistiek eens opnieuw kunnen verwoorden? Ik hoor het graag!
1 reactie