Column Hein Bloemink (oktober 2023)

Begin jaren 50 zat mijn vader een poosje zonder baan. Hij had toen tijd om uit balsahout de hoofden en handen te snijden van poppen en van oude kamerschermen een opklapbare poppenkast te maken. Mijn moeder naaide van afgedankte kleding van mijn opa de kleren voor de poppen, die daarna op de grote handen van mijn vader tot leven kwamen. De kille huisbaas, Gerrit de Gabber (boef), Jan Klaassen, de agent met snor; om er maar een paar te noemen. Zo creëerden zij een kleine poppenwereld, waarmee hij optrad tijdens de verjaarsfeestjes van zijn zes kinderen, waaronder ik. Het was magie, want zodra hij ‘in de kast’ was verdwenen waanden wij ons in dat dorp, waar Gerrit de Gabber het kwaad verbeeldde, de agent het goede en Jan Klaassen de ruwe bolster met blanke pit. Mijn vader was een verstokt roker, dus hij liet de tovenaar opkomen in een wolk van rook, zodat hij het nuttige met het aangename combineerde. Onvergetelijk waren de voorstellingen en wat was ik blij dat ik de doos met poppen én de poppenkast kreeg toen hij niet meer speelde. Begin jaren 90 zette ik de traditie voort en speelde op de partijtjes van mijn drie dochters en merkte dat de kinderen precies zo reageerden als wij vroeger. Een paar jaar geleden vroeg mijn schoonzoon of ik met de poppen van mijn vader een voorstelling wilde geven op de verjaardag van mijn kleindochter Rosa. We spanden een doek tussen twee palen in de tuin, ik verzon een verhaal en dankzij innovatie kon ik muziek van Spotify toevoegen aan de show. Het werd een succes. Ruim zeventig jaar nadat de poppen door mijn moeder waren aangekleed en tot leven waren gewekt door mijn vader, joelden en juichten de kinderen in 2022 net zoals ik deed in 1968. Laatst vroegen mijn kleinkinderen: “Opa, wil je weer poppenkast voor ons spelen?” Ik smolt, dacht aan mijn vader. Die wonderlijke kleine wereld die hij schiep, heeft inmiddels de vierde generatie bereikt. Kracht van de eenvoud.