Gastcolumn door Dick Nienhuis (maart 2024)

Door Dick Nienhuis, muziekkenner uit Haren

Voorkeur

Veel mensen beleven plezier aan muziek. Het maakt niet uit welk genre je beluistert, maar er zit wel verschil in de manier waarop je dat doet. De klassieke muziekliefhebber zal waarschijnlijk anders luisteren dan de hip-hop of rap-fan en zij zullen waarschijnlijk ook op een andere manier van hun muziek genieten. De een heeft thuis een muziekkamer vol met vinyl en apparatuur, de ander neemt via zijn telefoon de muziek tot zich via Spotify en Youtube en weer een ander gaat uit zijn bol bij een festival. Maar het draait uiteindelijk wel om de muziek. Ik zelf sta met enige restrictie open voor diverse muzieksoorten. Er komt genoeg mooie en goede muziek uit, afgaande op de info die via de mail van diverse platenzaken en uitgeverijen binnen komt, maar ik mis de boot bij wat regelmatig op de TV voorbij komt. Het is één van de redenen waarom ik wat kregelig wordt als iemand zegt niet te begrijpen dat ik zijn of haar muziek niet of minder waardeer en dan een uitleg krijg waarom ik het wel mooi zou moeten vinden. Het doet mij denken aan die mensen, die altijd proberen uit te leggen wat de kunstenaar met zijn of haar werk heeft bedoeld.
Datzelfde gevoel krijg ik regelmatig bij het lezen van recensies van een concert of een nieuwe plaat, c.q. CD. Sommige recensenten hebben een bepaalde voorkeur (de besten daargelaten) en dat lees je tussen de regels wel door. Ik heb in het verleden in een niet nader te noemen muziektijdschrift wel eens recensies gelezen, waaruit in lange verhalen naar voren kwam dat ze zichzelf belangrijker vonden dan het product dat ze moesten beoordelen. Dat ik weleens van mening verschil met deze beoordelaars bleek uit een jaaroverzicht van een gerenommeerd Engels blad, waarin de LP “Marvin, Welch and Farrar – Second Opinion” als slechtste plaat uit 1971 werd genoemd. En laat dat nu juist één van mijn favorieten zijn!

De volgende column verschijnt in juni.