Vier jaar na het fatale ongeluk: “Moeke, ik heb een probleem”

Het is 8 maart 2020 rond 23.30 uur. Met hoge snelheid rijdt Ramon (19) met zijn Audi over de Rijksstraatweg tussen Haren en Groningen. De auto raakt uit koers en botst nabij de Esserberg frontaal tegen een boom. De impact maakt direct een eind aan het leven van zijn passagier, Tim (20). Ramon zelf is zwaargewond en overlijdt de volgende dag in het ziekenhuis in de veilige armen van zijn moeder Mascha. Nu, vier jaar later, verschijnt een boek over drugs en jongeren die daardoor (direct of indirect) de dood vonden. Mascha schreef hoofdstuk 6: over Ramon.

Uit haar verhaal:
‘Mocht hij hier al uitkomen dan zal het een kasplantje zijn, dat zou zijn grootste nachtmerrie zijn en ik fluister in zijn oor: ‘Het is goed Ramon, ga maar, we houden van je, manneke toch…’ Ik heb geen idee wat er om me heen gebeurt, ik heb alleen oog voor mijn kind. Zes uur heeft je strijd nog geduurd, het was afschuwelijk om te zien en ik kan alleen maar hopen dat je er niets van hebt meegekregen.’

Rust
Ramon was een bijzondere jongen met de diagnose ASS-ADHD, die hem zijn hele leven parten heeft gespeeld. Mascha: “Hij was lief, sociaal, gevoelig en intelligent. Maar ja, die stoornis heeft het hem zo vreselijk moeilijk gemaakt. Hij zei altijd dat ‘zijn hoofd zo vol was’ en raakte het overzicht over zijn leven kwijt. Hij raakte in problemen en schulden. Dan belde hij me weer: ‘Moeke, ik heb een probleem’. Dan hielp ik hem, zoals een moeder dat behoort te doen. Hij gebruikte drugs, zoals speed en cocaïne en helaas heb ik pas na zijn dood begrepen dat het een vorm van zelfmedicatie was. Rust in zijn hoofd. Zelf zei hij: ‘Ik word niet oud.’”

Leefstijl
Ramon kende zijn diagnose en heeft eronder geleden. Maar hij wilde het voor de buitenwereld niet weten. Mascha: “Ik mocht er niet met zijn vrienden over praten en in mijn omgeving waren veel mensen die zijn stoornis niet onder ogen wilden zien. Ramon moest normaal zijn en hij probeerde aan de verwachtingen van anderen te voldoen. Intussen was zijn leefstijl slopend met nauwelijks nachtrust.” Ramon had autovrienden, ging naar meetings (dag en nacht) en reed vaak te snel. Hij werkte inmiddels als automonteur, maar had moeite om fit aan zijn werkdagen te beginnen.

Diepe band
In het verhaal dat Mascha over haar zoon schreef, gaat het enerzijds over de verschrikkingen van die avond en nacht. Maar het gaat ook over zijn mooie kant en hun diepe band. Over de manier waarop hij op haar leunde, maar haar ook veel liefde en aandacht gaf. Mascha herinnert zich genoeg lieve gebaartjes, cadeautjes en woordjes. De foto van Ramon met zijn pasgeboren nichtje vindt ze tekenend voor wie hij was. “Hij was zoveel meer dan die jongen die te snel reed”, zegt ze. “Het heeft pijn gedaan dat mensen hem alleen veroordeelden voor dat aspect en voorbij gingen aan het feit dat ik mijn kind kwijt was.”

Strijdbaar
Mascha praat nog steeds op een strijdbare toon over haar zoon. Het lijkt alsof ze nog steeds voor hem wil opkomen. Mascha: “Dat doe ik ook. Ik wilde met dit verhaal in het boek duidelijk maken dat mensen niet direct moeten oordelen. Het gedrag van mijn zoon was niet zijn keuze en dat geldt voor alle mensen met een verslaving. Wat ik heel erg vind is dat sommige hulpverleners adviseren om je verslaafde kind op straat te zetten, zodat je er zelf niet aan ten onder gaat. Daar ben ik fel tegen. Ik ben heel blij dat ik dat advies nooit heb opgevolgd.

Ze heeft nog een wens: “Laat mensen een stoornis onder ogen zien en bij de naam noemen. Pas dan kun je ermee omgaan en iemand helpen. Helaas kwam de hulp voor mijn zoon te laat.” Het boek: “Het zal je kind maar zijn”, verschijnt in mei bij uitgeverij Leessst. Een initiatief van Nicolette Roze. De opbrengst gaat naar Stichting Daniëlle, die voorlichting geeft over dit onderwerp.