Hulphonden worden niet altijd begrepen

In winkels in Groningen en Haren ontmoet Erum van Pelt vaak onbegrip voor haar hond Blue. Het is een psychiatrische hulphond, die Erum (ze heeft autisme) stabiliteit en steun geeft in haar dagelijks functioneren. Blue is opgeleid door Vom Falorie.

“Maar ik ben niet blind”, zegt ze. “Daarom begrijpt men niet, dat ik een hulphond heb. In winkels en horeca word ik geregeld nogal negatief aangesproken. ‘Honden mogen hier niet binnen’, hoor ik dan.” De moeder van Erum vindt het heel vervelend voor haar dochter. Ze zegt: “Ze moet al zo haar best doen om met haar autisme te leven. Door de negatieve reacties wordt ze heel onzeker.” Erum zet zich telkens weer schrap en soms probeert ze de opmerkingen te negeren. “Dan loop ik toch gewoon die winkel in”, aldus Erum.

Komt vaker voor
Wat Erum overkomt staat niet op zichzelf. Ook andere eigenaren van psychiatrische hulphonden maken het mee. De samenleving bestaat nu eenmaal uit etiketjes en hokjes. Een geleidehond is voor mensen met een roodwitte stok, denkt men. Voor Erum is Blue een maatje, een rustpunt en vooral een levenspartner die haar zelfvertrouwen geeft in een wereld waar ze zonder haar metgezel angstig en teruggetrokken zou leven. Naar buiten gaan zonder haar hondje voelt als wandelen in een vijandige wereld. Sinds 2016 heeft dit soort hulphonden een wettelijke status en mogen ze niet worden geweigerd. Het dekje met duidelijke teksten op de rug van Blue wordt vaak wel gelezen, maar niet begrepen. “Misschien helpt dit stukje in Haren de Krant”, zegt Erum’s moeder. Een poos geleden stond Erum ook al in deze krant. In zorgboerderij De Mikkelhorst werd toen een actie gevoerd om haar aan de hulphond te helpen en dat is gelukt.

Foto: Erum van Pelt en haar trouwe metgezel. In winkels wordt ze vaak weggestuurd.