Column Hein Bloemink (september 2025)

Netflix

De Netflix Documentaire over Project X in Haren (2012) ging de wereld over en ik zag daarin mijn vertrouwde dorpsgenoten in het Engels vertellen hoe zij die vrijdagavond tussen 18.00 uur en middernacht hebben beleefd. Het waren zes intense uren waarin hooligans het dorp vernielden onder het voorwendsel dat ze naar het Facebook-feestje van een Harens schaap van 16 jaar wilden. Haren kreeg een pak slaag, maar ruimde daags erna zelf de rotzooi op. Bewonderenswaardig. Echter, Netflix maakte er een heel ander verhaal van. Spoiler: ik vond het een vreselijke film. Doordat ik zelf verdomd goed weet wat er die avond speelde kon ik precies zien waar Netflix met het verhaal smakeloos aan de haal is gegaan. Met dreigende muziek en hijgerig geknipte quotes van Harenaars (‘My God, they are destroying everything’); met telkens herhaalde teksten en filmbeelden van hooligans, ingegooide ruiten en plundering; het lukte Netflix om een sfeer op te roepen van oorlog in Haren. Apocalypse. Dat leverde bij mij schaamte op: ons dorp werd hier gepresenteerd als slachtoffer van iets veel groters dan het in werkelijkheid was. Ik begon de zes uren in Haren bijna te bagatelliseren. Het was erg, maar was het wel zo erg? Het meisje dat het project onbedoeld had uitgelokt kwam aan het woord na dertien jaar zwijgen. Waarom weigerde ze haar ‘eigen media’ telkens om te reageren op vragen en waarom zei ze ineens ja tegen Netflix? Waarom liet ze zich als pratende pop filmen waarbij ze weinig compassie toonde met mensen met schade en zichzelf dommer voordeed dan ze volgens mij is? Doordat ik zelf getuige was, weet ik nu hoe de kassiers van Netflix zo’n gebeurtenis kapen en kruidig opdienen aan publiek dat hongert naar spektakel. Ik doe niks af aan het leed dat is berokkend aan Rik-Jan en anderen, maar Project X moet niet de geschiedenis ingaan als ramp. Want dat is een belediging voor al die mensen die momenteel écht lijden onder rampen en oorlogen.