Doofpot

De vraag was simpel: Moet er een raadsonderzoek komen? De gemeenteraad besloot, in al haar louter op het publiek gerichte goedwillende bereidheid, een vage opdracht aan een interne commissie te geven. Een voorbereidend onderzoek naar het “welles nietes” inzake de voorkennis van een financiële tegenvaller m.b.t. de toekomstige opbrengst van de bouwlocatie Raadhuisplein. Zoals we van politici gewend zijn; lekker omvloerst en een voor velerlei uitleg vatbare opdracht, zodat later altijd nog recht gebogen kan worden wat krom is. De grootste partij in de gemeenteraad mocht de voorzitter leveren en dat kwam de VVD natuurlijk goed uit. Leuke klus voor het nieuwe raadslid mevrouw Kerremans dachten ze. Ervaren vrouw die tevens nu wat politieke ervaring kon opdoen. Immers op haar eigen website schrijft ze over zichzelf:…  “heeft ze ruime ervaring als trainer mondelinge en schrif-telijke communicatie, als hoofd communicatie en als communicatieadviseur/mediator ”.  Een echte zelfbenoemde zwaargewicht. Omdat de gemeenteraad beslist of er al dan niet een raadsenquete moet komen, besloot ze daarom maar als voorzitter zitting te nemen in de zinloze babbelcommissie. Risicoloos je nek uitsteken dacht ze. Lekker een jaartje als een theekransje bij elkaar komen en vooral niet inhoudelijk praten. Dat is tenminste nog eens iets anders dan het voorzitterschap van een locale Rotery afdeling. Hoewel ze volgens het door haar zelf op You Tube gezette filmpje de naam Belcampo niet eens correct kan uitspreken. Je bent tenslotte Neerlandica of niet. In de Rotary zijn de mensen altijd eensgezind en uiterst geaffecteerd correct en dat wordt natuurlijk op den duur dodelijk saai. Lekker een keertje sparren met lokale politici; warm lopen als de beoogde opvolger van Remco Kouwenhoven. De beloning voor het voorzitterschap was haar al in het vooruitzicht gesteld en daarom was het natuurlijk goed voor haar,  als ze over een paar jaar voor de VVD wethouder van Haren zou worden. Voorwaarde  was natuurlijk, ingefluisterd door enkele locale prominente VVD-ers,  dat de partij en betrokkenen ongeschonden uit het onderzoek naar voren zouden komen. Dat er gelogen was, stond inmiddels vast; alleen officieel nog niet door wie. Dus geen raadsenquete, dat was de inzet. Daar wist Vera Kerremans wel raad mee dacht ze fijntjes glimlachend. Een voorbereidend onderzoek; zonder voorbereiding. Alleen alles nog even dicht timmeren door te schermen met vertrouwelijkheid. Een door haar zelf aan anderen opgelegde ongefundeerde dwang om eventuele kritiek bijvoorbaat in de kiem te smoren. Een kolfje naar haar hand en uiteraard een makkie, gelet op de door haarzelf aangesprezen kwaliteiten als jarenlange voorzitter.  Lekker binnenskamers lullen tot iedereen lam en suf wordt. De verwarming lekker hoog, zachtjes en in onbegrijpelijke taal praten. Met af en toe een paar worden die je zelf ook niet begrijpt, laat staan dat je ze kan schrijven, moeten je onaantastbaarheid als voorzitter verder onderstrepen. Maar dat viel tegen. Er waren een paar lastige mensen die de waarheid wilden weten. Ze wilden inzage in mails, verslagen,rapporten, notulen en achtergehouden feiten. Niet afgaan op aannames, maar waarheidsvinding. Ze dreven hun zin door en schreven hun eigen visie op het doofpotrapport; zeer tegen de zin van mevrouw. Ze werd boos, begon te tieren en sloeg met deuren. Bah, gewoon Rotary onwaardig, want een echte Rotarian heeft immer zelfbeheersing en respect voor anderen. Via de pers kwam de zaak in een stroomversnelling en na het echec van vele jaren geleden in Bosnië kregen de inwoners van Haren nu opeens een “Kerremans gevoel ” want opnieuw bleek dat politici de burgers niet serieus nemen. Hoe kan je dan van dezelfde burgers verwachten dat ze politici serieus nemen?

Cees Bosman, oktober 2011.                                    Reageren? cornelisbosman@hetnet.nl