Hoe gaat het nu met…..Rudi en Miek Schröder van de modestoffen? – lees meer…

In december 2011 hebben Rudi en Miek Schröder een punt gezet achter ‘Schröder Modestoffen’ in Winkelcentrum De Brinken. Ze waren een begrip in het dorp. Reeds in 1901 waren zijn voorouders in Groningen begonnen met een stoffenzaak. Tot 1982 werkte Rudi Schröder in het familiebedrijf, in dat jaar zette hij de stap naar een eigen zaak in Haren. “We hebben vroeger heel goede tijden meegemaakt, maar het werd stap voor stap minder”, zegt de heer Schröder nu. “We konden het in Haren nog net volhouden tot het einde. Maar de belangstelling voor het zelf maken van kleding neemt steeds verder af. Kleding wordt steeds goedkoper, dus er is geen financiële reden meer om zelf te naaien. Daarbij komt dat de tweedehandsmarkt bloeit. Wat wij erg duidelijk hebben gemerkt is dat de huishoudscholen niet meer bestaan. Meisjes leerden daar zelf kleding naaien.”

Leven na de winkel
Hij was 62 jaar en het leek het echtpaar Schröder een goed moment om een punt achter hun loopbaan te zetten. Op oudjaarsdag 2011 hielp de heer Schröder zijn laatste klant en hij realiseerde zich toen dat hij een belangrijke periode in zijn leven afsloot. “Toen werd ik wel even emotioneel”, erkent hij. “Maar ik stond achter ons besluit.” Het leven wordt volgens het paar nu getypeerd met ‘alles mag en niets moet’. Mevrouw Schröder is actief in het Vrouwennetwerk en organiseert lezingen. Verder zwemmen ze beide wekelijks (zij in het Helperbad en hij in Scharlakenhof). Wandelen is hun passie en het bos van Appèlbergen is hun favoriete plek. In het dorp winkelen zij vaak en dan komen zij vaak oud-klanten tegen. Schröder: “In de eerste jaren hoorde ik nog heel vaak: ‘Wat jammer dat u bent gestopt’. Dat wordt nu wel minder, steeds minder mensen zullen onze winkel nog kennen. We waren een uitstervend ras, haha”.

De belangrijkste passie voor de heer Schröder is zijn tuin. “Ik houd de tuin bij en vind het heerlijk werk.” Trots toont hij het groen en wijst op de bankjes. “Dat zijn nog restanten van een speeltoestel dat ooit in De Brinken stond”, zegt hij met een lach. De bankjes zijn de laatste knipoog naar de plek waar veel herinneringen liggen.