Wonen in oud schooltje aan de rand van Haren

Aan de oostgrens van Haren wordt de skyline getekend door hijskranen en karkassen van schepen: Waterhuizen! Gehucht van enkele woningen en een voormalige school.

In 1914 werd er een lagere school gebouwd voor de kinderen van het dorp en uit gehuchten in de omgeving. De school kreeg toen de functie die we nu kennen als dorpshuis. Ontmoetingsplaats voor toneel, zang en natuurlijk voor het onderwijs. Met een beetje fantasie zie je in en rond de school kinderen op klompjes rennen met hoepels, onder het wakend oog van het Hoofd der School. De oprichting van de school was een zegen voor de kinderen van Waterhuizen, die tot dan te voet helemaal naar Engelbert moesten. Toen de school open ging waren er 46 leerlingen, die verdeeld waren over twee lokalen. Groter werd de school eigenlijk nooit. In 1960 werd een triest dieptepunt bereikt met 37 kinderen. Toen één van de juffen in 1963 vertrok kwam er geen opvolger en ging het bergafwaarts met het leerlingenaantal. Met slechts 13 leerlingen in 1973 werd het vonnis getekend. In 1976 ging de school definitief dicht. Zieltogend of niet, feit is dat meer dan zestig jaar lang kinderen hun leesplankjes leerden in Waterhuizen en dat het gehucht er samenkwam onder de kastanjeboom (die er nog staat). Die zestig jaar historie kleeft nog aan de muren van het gebouw, dat inmiddels is omgevormd tot twee woningen. In één daarvan woont Vic de Valk (vertaler van beroep) met zijn gezin.

 

 

De kinderen van het gezin wonen graag in de voormalige school, maar moeten voor school en sport dagelijks naar Haren. Dochter Carolien heeft een riante kamer in het vroegere handenarbeid- en overblijflokaal. De woonkamer is ingericht in een klaslokaal met de karakteristieke hoge ramen. De schoolborden zijn bewaard, ze worden op en neer bewogen met kabels. Vic heeft zijn werkkamer in het eerste lokaal, dat in de laatste periode van de school nog als gymlokaal diende. “Ruimte genoeg”, dat is het credo. “Hier hoef je nooit te woekeren met ruimte, dat is een groot voordeel”, zegt Vic. “Daarnaast vinden we het een leuk idee, dat dit gebouw een historie heeft. Hier hingen de platen van Jetses, op het plein speelden de kinderen. We hebben veel authentieke onderdelen intact gelaten. Toen de school was gesloten heeft hier een woongroep gewoond, die niet echt in het gebouw heeft geïnvesteerd. In 1990 zochten wij een huis met kantoor. We kwamen uit de binnenstad. De makelaar bood 2/3 van de school te koop aan voor een naar huidige begrippen lage prijs. Maar we moesten flink aan de slag om het te schilderen en op te knappen.” Twintig jaar en twee verbouwingen later woont Vic er nog met plezier. “Inmiddels is het zeer goed geïsoleerd, voor een huis met 1200 m3 inhoud hebben we een relatief lage energierekening. Op de zolder hebben we een slaapkamer met tweede badkamer laten maken.”

Bodemdaling

Een nadeel van de school is de schade door scheurende muren, het gevolg van de gaswinning in Slochteren. Tussen 1960 en 1990 daalde de bodem 15 centimeter. Om erger te voorkomen zijn er in het gebouw staalconstructies aangebracht. Nauwelijks zichtbaar en soms weggewerkt in boekenkasten. Ze houden de school als het ware op zijn plaats.

“Wonen in een voormalige school heeft zijn charme”, zegt Vic. “Vrijheid en ruimte, dat zijn de grote pluspunten. Wij zitten hier prima.”