Column zette kwaad bloed

De column van Cees Bosman in Haren de Krant heeft kwaad bloed gezet bij veel lezers. Dat valt af te leiden uit reacties die de redactie ontving. In de column ‘Sinterklaas’ geeft de schrijver enkele typeringen van de Harense intocht van Sinterklaas, die door veel mensen als grievend en beledigend zijn ervaren. De column is ook te lezen op deze website. Een van de lezers die zich kwaad maakt is Jan Derk Sluurman uit Haren. Hij heeft zijn reactie geschreven in de vorm van een column, die hieronder integraal wordt gepubliceerd.Reactie op de Sinterklaas-column van Cees Bosman van een onafhankelijke lezer en toeschouwer

Toegegeven, een goede column schrijven vraagt soms om een hoop inspiratie. En als de inspiratie dan niet wil komen heeft de schrijver, die onder zware druk staat vanwege het contract wat hij heeft afgesloten, een even zwaar probleem. Ik zie het al helemaal voor me. Een zwetende columnist, het is ’s avonds kwart voor 12 en om 00:00 uur loopt de deadline af, dan moet het stukje klaar zijn. Er staat nog niets op papier en de secondes tikken weg.
Onze columnist komt in een hevige tweestrijd, neem ik een oud verhaaltje en bewerk ik het een beetje zodat het nieuw lijkt of val ik terug op de oude, doch verwerpelijke, truc door iemand of een groep mensen in de zeik te zetten. Da’s makkelijk, het gaat echter alleen een beetje ten koste van de persoon of personen in kwestie. Maar ja, de tijd tikt door en we zijn weer 5 minuten dichter bij de lijn des doods. Nu badend in het zweet zie ik in gedachten onze columnist achter zijn oude pc-tje vertwijfeld kiezen voor de laatste optie. Ach, wat kan het ook schelen, zie ik hem vertwijfeld denken, Vandaag een krant, morgen wordt de vis er in verpakt.

Hij moet ineens denken aan de laatste Sinterklaasoptocht. Noodweer was het, iedereen die er aan mee moest werken (moest, want met zulk hondenweer doe je dit niet meer voor de lol) had zwaar de P. in. En ook de ouders van de jonge kinderen hadden het al snel helemaal gehad. Gelukkig hadden de kinderen er minder last van, zij zagen Sinterklaas voorbij komen en de rest kon hun op dat moment gestolen worden.
Als onafhankelijke toeschouwer, toekijkend van onder een afdakje, had ik wel medelijden met die zwarte pieten, Sinterklaas en niet te vergeten, de majorettes en het muziekkorps. Zij moesten steeds op commando van de medewerkers van het koopcentrum stoppen om de kinderen de gelegenheid te geven Sinterklaas een handje te geven. Dat niemand (behalve de kinderen dan) daar op zat te wachten, boeide even niet, zo zijn de regels van de commercie.
In de striemende hagel konden ze niets anders doen om warm te blijven dan wat sprongetjes maken op de maat van het muziekkorps. Iedereen stond weggedoken in zijn of haar lekker-warme-dikke winterjas onder de paraplu, zodat de mensen achteraan er niets meer van zagen, maar dat was hun zorg niet.
Nee, dan die meiden van de majorettes; zij stonden daar maar in hun trainingspak. Ze hadden er vast wel een trui onder of zo, maar trainingspakken zijn over het algemeen niet bedoeld om er mee in de regen en hagel te lopen. Dus ze zullen het wel koud gehad hebben. En ook het muziekkorps moest het stellen zonder regenjas en paraplu.

Maar even terug naar onze columnist:
Hij bedacht dat hij daar wel een kruidig stukje over kon schrijven. En zo zou hij over de rug van al deze vrijwilligers (dat zijn het toch?) nog net op tijd zijn stukje klaar krijgen voor de krant.
Als een razende ging hij tekeer op het toetsenbord en voor hij er erg in had was het maximum aantal woorden bereikt. Nog even nalezend en hier en daar nog een beetje veranderend kwam hij tot de conclusie dat dit wel zo ongeveer de slechtste column was die hij ooit had bedacht en dat er geen tijd meer was om iets anders te bedenken en dat hij ter eer en glorie van hemzelf dit toch zo maar moest opsturen naar de redactie.
Om een minuut over twaalf, een minuut na de deadline drukte onze columnist op de knop ‘verzenden’.
Niet nadenkend over de negatieve publiciteit die een culturele vereniging in het dorp te verwerken krijgt. Verenigingen die het toch al zo moeilijk hebben om het hoofd boven water te houden vanwege de individualisering van de maatschappij. Met optredens zoals bij Sinterklaas komt er tenminste nog wat geld in kas. Tenminste daar ga ik van uit, ik kan natuurlijk niet in de portemonnee kijken van de penningmeester maar uitgaande van de algemene tendens zal het ook hier wel geen vetpot zijn.
Misschien is het wel een idee voor deze muziek-jongens en meiden om eens een concert te geven bij de columnist voor de deur en hem te vragen om een, uiteraard, ruime financiele bijdrage voor nieuwe, sneeuw en hagel bestendige, kostuums.
Maar dan komt er natuurlijk weer een verhaal over ongewenste geluidsoverlast in de straat. Dus misschien zou een, al dan niet, welgemeend excuus op deze plek beter op zijn plaats zijn.

Jan Derk Sluurman
18-12-08