Column Hein Bloemink (december 2017)
Lampjes
Dementie is onderdeel van ons leven geworden. Deze ziekte is het gevolg van de medische vooruitgang. We leven namelijk langer en we komen er nu achter dat het ‘onderdeel hersenen’ vaak sneller verslijt dan het lichaam. Dementie noem ik dan ook een welvaartsziekte en ik ga er vanuit dat ik ook dement zal worden, tenzij ik eerder dood ga. Ik kom vaak in zorginstellingen en ontmoet veel mensen met dementie. Ik raak er bijna aan gewend dat ze verward spreken, maar ben toch altijd gefascineerd door het grillige patroon van hun teksten. Het zijn soms flarden jeugd, stukjes emotie en vaak is het ook een mengsel van toen en nu. Iemand kan praten over ‘papa en mama’ in het grijze verleden en dan vertellen dat ‘papa en mama’ vandaag een vogeltje hebben gekocht, daarbij wijzend op de kanarie in de de huiskamer van het verpleeghuis. De meeste mensen met dementie kunnen slechts onsamenhangend praten, maar er zijn lichtpuntjes. Laatst ontmoette ik Simon. Een gesprek met hem voeren gaat nauwelijks. Ik hoorde dat hij zijn leven lang piano heeft gespeeld en vroeg of hij een stukje wilde spelen. Als een robot schuifelde hij naar de piano en toen gebeurde het wonder. Zodra hij zijn vingers op het ivoor legde kon hij weer praten. Niet met woorden, maar via de muziek! De piano werd zijn stem en alsof er geen dementie bestaat besturen zijn aangetaste hersenen feilloos zijn soepele vingers. Duizenden noten in de goede volgorde klonken in de huiskamer. Zo brandt er dus nog een lampje in de diepste spelonken van Simon’s dementie. Laat ons oog houden voor zulke lampjes, voordat ze definitief doven.
Geen reacties