Column Bert Heikens, huisarts te Haren

Sporen van vroeger

Onlangs zag ik zangeres Bente op televisie. Ze sprak openhartig over haar jeugd en de moeizame relatie met haar moeder. Even later werd ze toegezongen door een andere artiest met een lied over het moederschap. Beiden hielden het niet droog. De woorden, de melodie, de herinneringen – alles kwam samen in een ontroerend moment dat bij mij nog lang bleef hangen.
Het raakte me, omdat het zo duidelijk maakt hoe diep je jeugd inwerkt op de rest van je leven. De eerste jaren, de opvoeding die je krijgt vormen je fundament. En dat fundament neem je mee, vaak ongemerkt, in hoe je relaties aangaat, hoe je jezelf ziet, maar ook hoe je omgaat met tegenslagen. Sterker nog: het sijpelt vaak ook ongemerkt door naar de volgende generatie.
Terwijl ik luisterde naar de prachtige zang en keek naar de huilende Bente, besefte ik opnieuw hoe essentieel het is waar je wieg heeft gestaan. En dan vooral hoe die eerste pakweg twintig jaar van je leven zijn verlopen. Het opvallende is dat veel mensen zich dat pas écht realiseren als ze ergens rond de vijftig zijn. Sommigen zelfs nog later. En dan vallen ineens puzzelstukjes op hun plek. Als huisarts ziet ik in mijn praktijk vaak dat veel problemen zijn terug te voeren op de jeugd.
Mijn advies? Als je ergens in je leven steeds tegenaan loopt, iets waar je je niet gelukkig bij voelt, kijk dan eens terug. Niet met verwijt, maar met nieuwsgierigheid. Ga eens praten met een praktijkondersteuner (POH GGZ) of begin zelf eens terug te kijken op je verleden. Je zult versteld staan hoeveel inzicht en rust je dit kan opleveren.
Want soms ligt de sleutel tot je toekomst verrassend dicht bij je verleden.