Column ‘Calimero’ (slot) oktober 2019

In augustus en september verschenen deel 1 en 2 van het drieluik van Ronald (Calimero), die zeventien jaar op straat leefde in Groningen. Hij vertelt hoe hij leefde en hieronder leest u hoe hij nu werkt aan terugkeer naar een normaal leven.

Calimero zoals hij was als dakloze…

Calimero zoals hij nu is.

Thuis

Ik werd op het station afgezet door twee van mijn vrienden en een hulpverlener, bewapend met wat blikken bier stapte ik in de trein. Klaar om de strijd weer aan te gaan tegen mijn verslaving en hoop op een nieuw leven. Na twee weken ontnuchtering begon het proces.
Waarom was ik zo afhankelijk van de alcohol? Was het mijn opvoeding, de pesterijen, mijn onzekerheid, seksueel misbruik en/of mijn geestelijke en emotionele verwaarlozing.
Alles van hierboven speelde wel een rol in mijn zelfdestructieve leventje dat ik leidde. Geen wonder dat ik er soms een einde aan wou maken. Ik voelde me onwaardig om nog een hap zuurstof tot me te nemen en om een ander dat beetje lucht te ontnemen. Ik hield niet van mezelf en dat is een patroon dat moeilijk te doorbreken is. Ondanks de therapieën die ik hier krijg, blijven de negatieve gevoelens en gedachtens over mezelf als naweeën van vroeger doorgalmen. Ik voelde me ook nooit ergens thuis. Bij mijn ouders niet, bij de vriendinnen die ik had niet en al helemaal niet in de nachtopvang. Op straat voelde ik me thuis, ik lag liever koud in een parkeergarage dan in een warm bed. In de winter kamperen in een tentje als een nomade. Rondtrekkend door de stad op zoek naar een beetje aandacht. Wie kende “Calimero de straatwees” niet? Misschien was ik ook door mijn leven zo gewend geraakt aan de alledaagse negatieve ervaringen dat ik me daar veilig bij voelde. Ik zag het positieve niet meer. Het goede. Ik was inderdaad verblind. Ik ervaarde God niet meer in mijn leven, terwijl Hij op mijn reis altijd bij me was. Net als de verloren zoon ben ik weer teruggekeerd. En zie ik weer de leuke dingen van het leven, ik kan weer een steentje bijdragen aan de maatschappij door middel van schrijven en de jeugd waarschuwen voor de gevaren die op de loer liggen en je heel makkelijk alles kan ontnemen als je even niet oplet. Nu heb ik sleutels en probeer ik voor mezelf in een kleine kamer een huiselijke sfeer te creëren, ik volg nog therapieën, twee dagen in de week werk ik als schilder en volg ik een bijbelstudie. Ik mag nu voorzichtig tegen mezelf zeggen…je bent thuis!

Wilt u reageren op het drieluik van ‘Calimero’? Mail hem in Dordrecht, waar hij nog in therapie is via: redactie@harendekrant.nl