Opinie: Repliek op column van Cees Bosman (met update)

De redactie ontving een anonieme reactie op de column van Cees Bosman in Haren de Krant van augustus. Hoewel anoniem plaatse we deze reactie omdat deze niet haatdragend is.
Cees Bosman liet weten het jammer te vinden dat hij niet rechtstreeks kon reageren op de repliek en dat hij blij was dat men de moeite nam in de pen te klimmen. Er hebben meer mensen gereageerd naar de redactie en het leek ons voor de discussie nuttig om hieronder enkele reacties te publiceren.

Bakfietsmoeders

Nou Cees, het afleveren van een ‘prikkelende en soms stekelige’ column, zoals de redactie van Haren de Krant je eerdere columns beschrijft, is je duidelijk gelukt. De schrijfpauze van 10 jaar heeft je helaas geen geüpdatet wereldbeeld gegeven, tijdens het lezen van je column viel ik namelijk van de ene in de andere verbazing.
Dat er met enige nostalgie wordt teruggekeken op de tijd van door weer en wind zwoegen op een niet elektrisch aangedreven fiets inclusief boodschappen en twee kinderen kan ik nog wel in komen. Ook ik heb soms mijn bedenkingen bij de elektrische fiets en denk dat we er niet fitter op worden door onze normale stalen ros in te wisselen voor een sneller exemplaar waarbij we nauwelijks inspanning hoeven te leveren. Toch vraag ik mij af hoe vaak Cees zelf met kinderen en boodschappen door de striemende regen heeft gefietst. Ik vermoed afgaande van de rest van het stukje niet zo vaak, aangezien er continu over ‘de moeder’ wordt gesproken, maar daar kom ik nog op terug.
Ik zal er maar gelijk voor uit komen; ik ben een bakfietsmoeder. Ik fiets niet op een ‘krakfiets’, en als ik een beetje bevoordeeld met een knipoog over Harense ouders mag zijn, vermoed ik dat er weinig ‘krakfietsen’ in Haren te vinden zijn (de meest bekende merken zal ik maar niet noemen, maar ze kosten net zoveel als een kleine auto en breken gelukkig niet doormidden…). Lang heb ik me verzet tegen de bakfiets, begreep de noodzaak niet zo, vond het stereotyperend. Maar het is waar wat ze zeggen; je wilt niet meer terug als je er eentje hebt, dat geef ik gelijk toe.
De denigrerende toon echter waar dit stuk vanaf druipt is van ongekend formaat, en zou bijna lachwekkend zijn ware het niet dat het zo vreselijk tenenkrommend en bovenal seksistisch is. De Groningse wijken Selwerd en Oosterpark krijgen ervanlangs, de Jumbo, maar ook de bakfietsmoeder zelf. Deze wordt beschreven aan de hand van uiterlijke typeringen en zou alleen maar onderweg zijn naar de supermarkt, fitness of vriendinnen. Dat bakfietsmoeders ook naar hun werk zouden kunnen gaan komt niet bij Cees op. Toch vind ik dat nog niet eens zo erg. Ach, wat kan een typische witte, oudere man uit Haren hier nu aan doen, hij weet niet beter. Maar, misschien naïef, toch had ik verwacht (gehoopt?) dat vaders inmiddels ook wat meer gezien zouden worden als gelijkwaardige opvoeders/verzorgers van hun kinderen. Ik zie op bakfietsen zeker de helft van de tijd vaders met hun kroost fietsen, zo ook mijn man! Ook zij doen boodschappen bij de AH en zetten hun bakfiets voor het muurtje. Ook zij halen kinderen op van school en brengen ze naar voetbal, hockey of de schaakclub, zo u wil. Ook zij steken soms geen hand uit als ze afslaan of slalommen te hard langs voetgangers. Ook zij jagen soms kwetsbare medeweggebruikers met hun ‘loodzware voertuigen’ schrik aan. Al valt er ook zeker wat te zeggen over het verkeersinzicht van de geriatrische populatie, maar laten we daar maar niet over beginnen… Laten we alsjeblieft niet meer zulke onfeministische, seksistische stukjes schrijven Cees, dat zou toch jammer zijn. Er is veel terrein gewonnen op het gebied van gelijkheid tussen mannen en vrouwen maar dit soort columns zet vrouwen gelijk weer flink in de hoek.
Waar ik het wél mee eens ben is dat je op je (bak)fiets afstapt in voetgangersgebied, dat je gewoon je hand uitsteekt, stopt voor het zebrapad en je bekommert om je medeweggebruikers en deze respecteert. Maar dat laatste geldt ook voor alle andere voertuigen, inclusief de leasebak van Cees waar op vrijdag zijn vrouw in mag rijden.

Groet, een bakfietsmoeder, mede namens een bakfietsvader.

+++

Reactie op Cees Bosman – “Bakfietsmoeders”

Witte mannen van middelbare leeftijd hebben het tegenwoordig maar zwaar. Cees weet dit maar al te goed. De oud-columnist van deze krant werd voor het 30-jarig jubileum afgestoft en uitgenodigd nog eens een stukje te spennen.

Die arme man ziet de wereld razendsnel voor zijn ogen veranderen. En wat hij echt het allerergste vindt? Dat het vertrouwde beeld van de “zwoegende, voorovergebogen vrouw op de fiets in de regen” uit het straatbeeld van Haren verdwijnt. In plaats daarvan is er de bakfietsmoeder. De gruwel is compleet wanneer hij deze vrouwen ziet “met wapperende lange haren en in sportieve gymkleding”. Vrouwen die rechtop fietsen met elektrische ondersteuning! Die het beetje tijd dat ze daarmee hebben gewonnen durven uit te geven aan selfcare en sport! Abominabel.

En wat hem écht over het randje duwt: ze nemen soms het “smalle Eemkepaadje tussen Blokker en Bistro Heerlijk, met grote snelheid slalommend door het verkeer zonder kenbaar te maken waar ze heen gaan.”
Als bak- en gewone fietsmoeder snappen wij die frustratie heus. Wij mopperen zelf ook wel eens op de (bak)fietsen, scooters en fatbikes die daar rijden. Tot we zelf een keer haast hebben, en precies hetzelfde doen. Want weet je, wij zijn ook maar mensen.
Cees niet. Cees is een witte man. En er is een hoop om je over op te winden deze dagen. Hij koos ervoor om zich uit te laten over dat beetje vrijheid dat moeders zich tegenwoordig kunnen veroorloven – ondanks dat ze gemiddeld 12,5% minder verdienen dan mannen (CBS), nog altijd 1,5 keer zoveel onbetaald zorgwerk op zich nemen (SCP) en wereldwijd één op de drie vrouwen te maken krijgt met geweld (WHO).
Arme Cees. Vertel hem maar niet dat de auto waar hij ze op vrijdag in ziet rijden waarschijnlijk niet de leasebak van hun man is, maar die van henzelf.

Sterre van Rossem en Bianca van der Laan

+++