Column door Hein Bloemink (januari 2025)
Al een tijdje ben ik bezig met de vraag wat eigenlijk het nut is van ‘meningsuiting’. In de wet is de vrijheid van meningsuiting vastgelegd. Maar wat is nu werkelijk het nut van meningen? Als antwoord kom ik niet verder dan: als ik iemands mening hoor, levert me dat misschien nieuwe inzichten op, zodat ik het persoonlijke wereldbeeld waar ik me happy bij voel kan herzien. Tot zover niks aan de hand. Maar waarom krijg ik dan de indruk dat het uiten van meningen tegenwoordig zoveel ruzie, haat, onbegrip en polarisatie oplevert? Ik mag bijvoorbeeld zeggen dat ik boeren dom vind, maar waarom zou ik dat doen? In de media zie ik de meeste conflicten ontstaan over conflicten die ooit begonnen als ‘een mening’. Kunnen we de mening van een ander nog wel aan of zien we iemand direct als vijand als hij iets vindt waar ik het niet mee eens ben? Wat zijn eigenlijk de kenmerken van een mening en kun je leren om een mening te verwoorden? Enfin, over dit onderwerp dacht ik na, omdat ik er ooit een boek over wil schrijven. Voor de research deed ik een vriendelijk verzoek aan mevrouw Sheila Sitalsing, een landelijk bekend columniste. Haar kwade reactie werd direct een voorbeeld voor mij. Ze verklaarde eerst dat ze werd overvraagd voor allerlei mediaoptredens (drukdrukdruk). Het ergste was dat ze mijn boek-idee daarna in een tirade ongevraagd met de grond gelijk maakte. Ze noemde mijn idee een ‘ongewisse particuliere onderneming’ en ‘een onzinnig boekje’. Een vriendelijk verzoek beantwoordt zij dus met scherpe munitie en als ze dit alles recht in mijn gezicht had uitgekraamd was het uitgedraaid op bekvechten. In het klein gebeurde dus precies wat de wereld ‘in het groot’ niet verder brengt, maar juist splijt. Bedankt Sheila, voor je bijdrage aan mijn boek.
3 reacties