Column Bert Heikens (huisarts in Haren) augustus 2024

Vakantiedokter

Tijdens mijn vakanties krijg ik op een of andere manier altijd wel weer met medische zaken te maken. Is het niet iemand die onwel wordt in een vliegtuig of een trein, dan is het wel dat ik op reis even in mijn omgeving kijk naar medische praktijken of ziekenhuizen. Het eigenaardige is dat het me vaak als een magneet aantrekt. Een dokter heeft nooit vakantie, zeggen ze wel. Ook deze vakantie heb ik weer foto’s gemaakt van klinieken in Costa Rica, een prachtig land overigens. Maar zo waren er ook die vakanties waarbij ik in het openbaar vervoer werd gevraagd te kijken naar passagiers die iets medisch hadden. In een vliegtuig werd ik bijvoorbeeld een keer geroepen bij een mevrouw die na enig onderzoek bleek bijna te zijn flauwgevallen omdat ze zo gespannen was tijdens de vlucht. Ik weet nog goed dat ik dit best wel spannend vond, want ik had geen stethoscoop of bloeddrukmeter bij me. Pas later hoorde ik dat er meestal wel een soort noodset aan boord is met medicijnen en benodigdheden voor artsen. In dit geval bleek dit niet nodig en kreeg ik als dank een toilettasje en modelhuisje van de KLM. En dan was er die keer dat ik in de trein van Londen naar Oxford werd geroepen bij een jongedame die een epileptische aanval had doorgemaakt. Ik zal dit nooit vergeten, niet zozeer vanwege de patiënt in kwestie, maar meer vanwege mijn verbazing over de ambulancezorg in Engeland. Met het meisje was niet zoveel meer aan de hand toen ik haar zag, ze was net weer uit haar aanval en het was een kwestie van wachten op een ambulanceteam. Samen met een assisterende IC-verpleegkundige uit Italië hebben we zeker 45 minuten staan wachten tot ze er eindelijk waren. Van al die reizen realiseer ik me steeds weer hoezeer wij in een luxe landje wonen. Veel ziekenhuizen in de buurt en altijd een ambulance binnen een kwartier ter plaatse. Het is goed dat nog steeds te bedenken, ook al piept en kraakt het bij ons ook steeds meer.