Column Bert Heikens, huisarts in Haren – maart 2025

Onbezorgde jeugd
Onlangs keek ik uit mijn raam, gewoon bij mij thuis en zag onze twee buurjongetjes op straat spelen. De zon scheen, ze hadden veel plezier met hun stoepkrijt en voetbalspelletje. Het bracht me terug naar mijn eigen jeugd, de beelden kwamen direct weer terug. Ik speelde altijd veel buiten en voetbalde met de buurtkinderen op het grasveldje achter ons huis. Het was een veilige haven, mijn thuis. Wat er allemaal in de wereld gebeurde, daar was ik me niet bewust van. En terwijl ik terug aan het kijken was, dacht ik weer aan de buurjongetjes. Ik hoopte op dat moment dat zij gewoon lekker konden buitenspelen, zonder zich bewust te zijn van de situatie in de wereld. En dat ze, net zoals ik dat heb gedaan, een leven in vrijheid tegemoet kunnen gaan. Was het vroeger anders dan nu? Dat vraag ik me steeds af. Als ik heel eerlijk ben, dan denk ik van wel. Nog nooit was het zo spannend in de wereld. In de spreekkamer hoor ik af en toe mensen die zich er ook zorgen om maken. Gelukkig merk ik niet dat mensen er echt onder gebukt gaan. Ik adviseer mensen meestal om niet al teveel met het nieuws bezig te blijven. Er is ook nog zoiets als je eigen leven blijven leiden en er elke dag weer iets moois van maken. De spelende buurjongetjes op straat, het blijft een tafereel om te koesteren.