Column Bert Heikens, huisarts te Haren (mei 2025)

Wiske

15 jaar was ze, ons lieve hondje. Een deel van ons gezin, onze kinderen zijn met haar opgegroeid. Ze was er altijd, in moeilijke en vrolijke tijden. En toen waren er die laatste weken, weken waarin het snel bergafwaarts met haar ging. Na veel wikken en wegen besloten we de dierenarts te vragen haar te laten inslapen. Een zeer zware beslissing kan ik u zeggen. Thuis zou het gebeuren want de dierenartspraktijk was altijd een beangstigende plek voor haar. De laatste dag van haar leven was emotioneel. Die avond, voor de laatste keer ’s avonds de ronde met haar doen. Het was alsof het zo moest zijn. Windstil, een heldere sterrenhemel, een volledig verlaten straat. Ik alleen, met haar. De laatste keer voor de nacht haar naar boven dragen (traplopen ging niet meer), ik hield haar nog even vast gedurende denk ik wel een minuut. Het was alsof ze het begreep waarom ik dat deed. Ze bleef roerloos tegen mij aangedrukt zitten. Dan haar laatste dag. Een half uur voordat de dierenarts kwam, liet ik haar samen met mijn vrouw voor de laatste keer nog even uit. Hier genoot ze altijd van, wetende dat beide baasjes bij haar liepen. Ook nu zag ik haar nog even kort genieten. Ze rook nog een keer de geuren van het gras en de bloemen in de berm. Ze liep weer even op een normaal tempo. Iets wat ze al heel lang niet meer kon. Dan dat onvermijdelijke moment dat de dierenarts voor kwam rijden. Even wilde ik niet dat die auto daar stond. Maar we wisten ook, ze is op, ze kan niet meer. En toch…Al etend en kauwend op haar favoriete snackjes kreeg ze de eerste spuit toegediend. Al vrij snel begon ze te wankelen op haar pootjes. Ik nam haar op mijn schoot en langzaam viel ze in een diepe slaap. We hebben met het hele gezin afscheid genomen van haar. Het ging mooi, ze heeft het niet gemerkt. Die middag droeg ik haar in haar mandje het huis uit, voor haar laatste rit in de auto. Het dierencrematorium was vreselijk grijs en zwart. Nog een laatste blik, een kus en een aai. We moesten haar achterlaten. Ik kan niet beschrijven hoe erg dat is.
Over een tijdje gaan we met ons allen haar verstrooien op een plek waar ze gelukkig was, speelde op het strand. We gaan haar missen, heel erg missen. Onze Wiske.