Pure wilskracht om gelukkig te zijn

In 2006 revalideerde Ronald Poels (35) in Beatrixoord te Haren na een ongeluk. Hij liep daarbij een dwarslaesie op en had direct in de gaten dat ‘het helemaal fout’ zat. Hij zegt: “Ik zag in Beatrixoord mensen liggend binnenkomen en achter een rollator weer weggaan en dacht: wanneer ik? Maar dat gebeurde niet. Toen besefte ik pas echt dat mijn leven voorgoed was veranderd.” We zien Ronald vaak handbiken door Haren. Dat is niet zomaar een hobby, maar zijn manier om gelukkig te zijn.

Schok
Op zaterdag 20 januari 2006 was Ronald (toen 18 jaar oud) een weekendje uit met vrienden naar Landal in Emmen en daar gingen ze zwemmen. Ronald: “Ik nam een duik waar het 1,50 m diep was, maar dat had ik helemaal niet in de gaten. Ik ben met mijn hoofd op de bodem gekomen. Ik voelde een soort elektrische schok door mijn lichaam gaan en wist toen al: fout. Het lukte me om weer boven te komen en daar stonden mijn vrienden. Ik zei dat ik niks meer kon bewegen, maar ze dachten dat ik een grapje maakte. Tot ze in de gaten kregen dat het serieus was.”

Goudeerlijk
Ronald beleefde de hulpverlening als een roes: een verpleegkundige die er toevallig bij was, rennende mensen, bezorgde vrienden, ambulance, UMCG, pijnstillers, koortsachtige gedachten over wat er was gebeurd, angst voor wat komen ging. En uiteindelijk een arts die (zoals hij zegt) goudeerlijk was: “Die zei: dit komt niet meer goed. Je zult niet meer lopen.” Ronald hoorde het hem zeggen, maar het zou nog enige tijd duren voordat hij zich een voorstelling van de toekomst kon maken: afhankelijkheid, rolstoel, beperkingen, revalideren, afzien, veranderende vriendschappen. Zijn ouders hebben het vreselijk moeilijk gehad, weet Ronald. En nog steeds is hun gemoed een afspiegeling van het zijne. “Als ik me goed voel, kunnen zij het ook beter aan.”

Plan
Al zeventien jaar zit Ronald gevangen in een onwillig lichaam, maar op pure wilskracht heeft hij zijn weg gevonden. “Ik heb nu eigenlijk alles om gelukkig te kunnen zijn”, zegt hij. “Mijn geloof heeft me geholpen om zover te komen. God heeft een plan, dat ik niet altijd begrijp. Maar hij heeft me gesteund, zodat ik mijn leven goed op de rails heb. Na het ongeluk heb ik mijn studie weer opgepakt (HR) en heb altijd kunnen werken. Nu werk ik bij Noorderbasis, een koepel voor christelijk basisonderwijs.”

Handbike
Tijdens zijn revalidatieperiode in Haren ontdekte Ronald de handbike. Als zijn handen de ‘trappers’ vastpakken, pakt hij eigenlijk het anker in zijn leven vast. “Door het handbiken kon ik weer doelen stellen. Ik heb uitdagingen nodig, want die maken mij gelukkig”, zegt hij. Adrenaline, verzuring overwinnen, de wind door zijn haren, contacten onderweg; hij fietst gemiddeld drie keer per week rond 40 kilometer en komt doodmoe thuis. Hij zegt: “Ik krijg er energie van. Als ik niks doe voel ik me veel slechter.” Ronald fietst 5000 kilometer per jaar.

Geluk
Wie Ronald Poels door Haren ziet rijden, ziet dus een man die door een stom ongeluk op grote achterstand werd gezet van leeftijdsgenoten; een man die zijn geliefde voetbalsport (spits) moest opgeven; die de moed wel eens verloor; maar ook een man die zegt: “Ik denk wel eens: de dwarslaesie heeft me ook iets goeds gebracht: handbiken. Maar daarna: toch had dit nooit mogen gebeuren.”