Van crimineel naar evangelist

Als hij door Haren rijdt op zijn bakfiets valt Gradje op. Eigenlijk is alles bijzonder aan hem: zijn gebogen houding, zijn prevelen, zijn blaffende hondje en natuurlijk de teksten op zijn bakfiets. De strekking: Jezus leeft! Wat is het verhaal achter deze man, die graag wil getuigen van zijn verbintenis met God?

Voor Gradje (1967) is er een leven van vóór 27 augustus 1996 en daarna. Om het nog wat scherper te stellen: tot die datum leefde hij in een horrorfilm en daarna vond hij de weg omhoog. Wat is er op die dag gebeurd? Gradje: “Ik maakte mij klaar om mijn leven te beëindigen. Op dat moment liep ik drie zendelingen van het woonwagenkamp in Hoogeveen tegen het lijf en die stelden me maar één simpele vraag: mogen we met je bidden? En dat raakte me recht in het hart, ik wist niet wat me overkwam. Ik stemde toe en op dat moment raakte God mij bijna letterlijk aan.Vanaf toen werd alles anders.”

Kooien
Aan die dag ging een lijdensweg van 29 jaren vooraf. Een samenvatting daarvan doet geen recht aan Gradjes verhaal, maar het kan niet anders: hij was door zijn ouders niet gewenst, zijn vader was alcoholist, vuurwapengevaarlijk, gewelddadig en misbruikte zijn zoontje. “Er was geen dag dat ik geen angst had”, zegt Gradje over zijn jeugd. “Mijn gedrag werd ook gewelddadig, ik gooide met asbakken en als mijn moeder daar iets van zei antwoordde ik: papa doet het ook.” In deze draaikolk van drank en geweld greep jeugdzorg in: in 1971 werd Gradje naar een kolonie op de Veluwe gestuurd, waar de kinderen in afgesloten kooien sliepen.

Overval
Gradje zwierf van opvanghuis naar opvanghuis. Hij rookte, dronk en gebruikte drugs. Zijn behoefte aan geld werd een obsessieve noodzaak en het kon bijna niet anders of hij koos het verkeerde pad: inbreken op bestelling, vuurwapens, messen en een gewapende overval op een slijterij in Vlaardingen. “Ik was in die tijd heel agressief en het kon me allemaal niets schelen”, zegt hij. “Ik leefde in een horrorfilm en voelde me heel slecht. Vijftien jaar was ik dakloos en leefde ik met twee honden op straat, wat heel erg zwaar was. Je moest altijd op je hoede zijn.” Gradje had een zeer negatief zelfbeeld, voelde zich niet goed genoeg voor het leven. Totdat hij in 1996 net op tijd (zoals hij zegt) ‘door God werd gered’.

Vergiffenis
Het gebed met de zendelingen betekende het (be)keerpunt voor Gradje. Zonder hulp wist hij zijn verslavingen te overwinnen, begon hij zich weer te verplaatsen in andere mensen en verdiepte hij zijn contact met Jezus en God door het lezen van de Bijbel. Zijn problemen kreeg hij stapsgewijs onder controle en zelfs het contact met zijn moeder is hersteld nadat hij haar had vergeven. “Met mijn vader is dat niet gelukt”, zegt Gradje.”Omdat hij mij zoveel had aangedaan. Maar later heb ik hem, in aanwezigheid van een dominee, bij zijn graf alsnog vergeven.”

Smal pad
Deze loodzware rugzak van verhalen torst Gradje denkbeeldig op zijn rug als hij met zijn bakfiets door Haren gaat, op weg naar de stad om oud ijzer te verzilveren voor cash. Hij staat nog onder medische behandeling en is afgekeurd voor werk. Zijn missie is nu om aan mensen te vertellen over zijn ervaringen met God: “Weet je: God is cool, gaaf en hypermodern. Hij is 365 dagen per jaar 24 uur van de dag bereikbaar. Ik praat hardop met hem en ben hem zo dankbaar.” Gradje denkt dat zijn lijden tot 1996 een doel had: “God heeft dat toegelaten om mij uiteindelijk te kunnen redden. Daarover wil ik de mensen vertellen. Dat is nodig, want God trekt niet aan de touwtjes. Mensen bepalen zelf welk pad ze kiezen en het is mijn opdracht om ze erop te wijzen dat er twee paden zijn: het brede pad vol verleiding dat leidt naar de ondergang…en het smalle pad dat leidt naar God.”

Daarover denkt Gradje na als hij met zijn bakfiets onderweg is door Haren. En ook over de dood denkt hij na: “Als ik doodga wacht mij het paradijs en zal God mij welkom heten en heb ik een verheerlijkt lichaam. Dan geen ziekte en problemen meer.”

Denk je aan zelfdoding en wil je erover praten? Bel 0800-0113

Naschrift:
Pakje zware shag
Wie Gradje tegenkomt zou hem een groot plezier doen met een pakje zware shag, die hem tot rust brengt. Hij vraagt het onder het motto: ‘Wie niet rijk is, moet slim zijn’.