Blog uit Oekraïne: Henk Jan en Amber uit Haren verdelen hulpgoederen in oorlogsgebied

Update: 22 juli 2022

Op het moment dat we dit schrijven zijn we onderweg naar Kharkiv, een stad in het noord-oosten van Oekraïne, die nog steeds gebukt gaat onder dagelijkse Russische artilleriebarages. Er werd ons gevraagd: hoe gaat het met jullie? Dit is een goede en mooie vraag, echter moeilijk om te beantwoorden.

We zijn twee normale Nederlanders, en zo voelen we ons eigenlijk nog steeds. Als we met het thuisfront contact hebben beginnen we steeds meer de verschillen te merken. Waarom we niet bang zijn als we in de buurt ontploffingen horen? Waarom we niet bang zijn om naar de frontlinie te rijden? We voelen dat onze taak nog steeds hier in Oekraïne ligt.

Hoe verschrikkelijk het ook is wat we soms zien en meemaken, compleet gesloopte steden en woonwijken, de gebrokenheid van het leven dat ze zien in de ogen van onze medemensen. Het gevoel dat je constant in gevaar bent. Is onze bijdrage geen druppel op een gloeiende plaat? Aan al deze dingen wennen we. Je hoopt en verwacht dat je er iedere dag ongeschonden doorkomt en tot nu toe is dat gelukkig ook zo. Zolang dat zo is, kunnen we ons werk voortzetten.

De afgelopen maanden hebben we het grootste deel van het land gezien: L’viv, Kyiv, Irpin, Buccha, Kharkiv, Odessa, Bashtanka, Mykolajiv, Vinnytsia, Kremenchuck, Zaporizhzhia, Dnipro, Adviivka, Bakhmut, Zvanivka en vele andere plekken. De meeste dagen zitten we in de auto en rijden we lange afstanden. We zijn hier nu bijna vier maanden en hebben al meer dan 25.000 km afgelegd. Het oorspronkelijke depot van waaruit we reden is nu meestal leeg. We hebben inmiddels in verschillende plekken in het land contact met depots. Bij die plekken pikken we meestal voedsel, medicatie of middelen voor persoonlijke verzorging op. Als de auto is volgeladen brengen we deze goederen vaak naar plekken die recentelijk onder Russische agressie hebben geleden of dichtbij de frontlinie liggen. Dit zijn de plekken waar de nood het hoogst is. Op deze plekken is het organisatorisch makkelijker om een relatief kleine vervoerder zoals wij zijn te laten rijden. Later komen de grotere voertuigen. Nu we hier zo lang zijn beginnen we veranderingen te zien in de aandacht voor de problematiek. We horen van mensen in het oosten en het zuiden geluiden dat ze soms minder hulp en voorraden ontvangen. Een ontwikkeling waar we met argusogen naar kijken. Hoe zou dit zijn als dit conflict zich nog langer voortsleept? In het westen van het land merken we en horen we dat het naar een soort van vreemd nieuw normaal gaat. Niet dat de oorlog vergeten wordt, absoluut niet. Maar de grootste schrik lijkt er vanaf te zijn. Deze verschillen kunnen dikwijls choquerend zijn voor ons om te zien, omdat wij zowel in het oosten als het westen komen.

Onze grootste inspiratie, de mensen waar wij de meeste energie van krijgen, zijn de mensen die vlakbij de linies zijn en de soldaten op de frontlinie. De kansen op succes lijken soms niet relevant te zijn voor hun kracht. Iemand die alles verloren heeft of alles kan verliezen kan maar één kant op: vooruit! Als ons vooraf was gevraagd hoe het zou zijn zouden we andere antwoorden hebben gegeven. Hoop, kracht en liefde zitten in ieder mens. Vreemd genoeg komt dit vaak op zijn sterkst eruit als het bijna te laat is. Laten we als mensheid deze les in elk geval uit deze oorlog halen. We hoeven bepaalde zaken niet zover te laten komen om dat te ontdekken. Iets wat we bijvoorbeeld ook bij het klimaat zien. Eerst de eigen achtertuin in brand voordat je een substantieel deel van je inkomen wilt afstaan voor constructieve verandering.

De oorlog laat de mooie kanten van mensen zien, maar de basis van oorlog is uiteraard de schaduwzijde. Hoe is het mogelijk dat we elkaar anno 2022 afslachten als beesten? De lessen uit de geschiedenis zijn blijkbaar nog niet krachtig genoeg geweest om verder te kunnen gaan naar het volgende niveau. Laten we hopen dat met een nieuwe generatie, met weer een nieuwe kans, dit wel lukt. Dit nooit weer!

Hoe gaat het met ons? We denken dat het goed met ons gaat. Het is ook iets wat lastig is om te zeggen, omdat we al zolang in deze andere wereld zitten. Als we op social media beelden zien van mensen op vakantie, warm-weer-klagers, akkefietjes met boeren, festivals en biertjes, dan hebben we weer scherp voor ogen waarom wij dit doen. Proberen een bijdrage te leveren aan de belangrijke waarde in ieders leven: vrijheid! Vrijheid om te voelen, te denken en de vrijheid om te doen waar je als individu zelf voor kiest!!

Henk-Jan en Amber, onderweg

Op 15 augustus de volgende post.