Column Hein Bloemink februari
Hospita 2.0
Kort na de oorlog was er woningnood in ons land. Pas getrouwde stellen gingen toen vaak ‘op kamers’ samenwonen, meestal in een huis met een hospita. Dat gebeurde ook in Haren. Of ze gingen inwonen bij één van de ouders. Het was toen misschien ook al verre van ideaal, maar het werd kennelijk als tijdelijke situatie wel geaccepteerd. Soms heb ik in Haren het gevoel, dat er een vergelijkbare situatie gaat ontstaan. Jonge mensen kunnen hier geen betaalbaar huis meer vinden en veel ouderen (soms alleenstaand) blijven in hun eentje wonen in royale huizen, waar ze ooit hun gezinnen groot brachten. Ik kom wel eens in zulke huizen, waar de zolder en soms zelfs de eerste verdieping nauwelijks in gebruik zijn, behalve voor opslag van herinneringen. Doorstroming stagneert, want ouderen kunnen op hun beurt ook geen appartement vinden en voor zorgappartementen (zoals nu aan de Dilgtweg worden gebouwd) hebben ze een indicatie nodig. Haren zit dus op slot. Zou het niet een idee zijn dat ouderen weer eens iemand ‘in huis nemen’? Niet zozeer stelletjes, maar alleenstaande huurders. Ik zie een campagne van de overheid voor me: ‘Word hospita 2.0, het zal u veel brengen: gezelligheid en inkomsten’. Eenzaamheid voelt minder erg als je iemand de trap hoort opgaan, muziek in huis hoort en als iemand je stoepje aanveegt. Makelaars en Torion zouden misschien kunnen screenen en bemiddelen, zodat de ouderen er geen werk van hebben. Eindelijk brandt er dan weer eens gezellig licht op de verdiepingen van die grote villa’s, waar het nu soms zo stil en donker lijkt. Ik stelde dit onlangs overigens in eigen kring voor en hoongelach was mijn deel. Daarom probeer ik het nu maar via de krant!
3 reacties