Column Hein Bloemink (februari 2025)

Bouw

Door een liefdevolle speling van het lot ben ik in september in een verbouwingsproject gesleurd, waarvan ik heel veel heb geleerd op het gebied van bouwen, vertrouwen en sjouwen. Het ging om de prachtige ‘jaren-30’ woning van mijn dochter en schoonzoon, die compleet gestript is en weer aangekleed. Schoonzoon besloot de klus zelf te doen en dát hebben wij binnen de familie geweten. Maar het werd een onvergetelijke episode in mijn leven. Ik bood achteloos mijn diensten aan voor het grove sloopwerk en vijf maanden lang was ik bijna alle avonden op de bouw te vinden, samen met schoonzoon en andere hulptroepen. Ik leerde er luisteren naar (soms) foute muziek uit de speakers; ik leerde bouwvakkerstaal (vooral gemompelde vloeken als iets niet lukte of zelfverheerlijking als iets wél lukte); ik leerde sjouwen zonder botsen; ik bediende machines die ik nog nooit had gezien; ik werd als groentje in de maling genomen (‘Wat? Die muur moest juist blijven staan, man!’). Ik weet nu hoe een huis in elkaar zit; ik heb vloeren gesloopt en zag hoe schuimbeton werd gestort; ik zag het slangenspel van vloerverwarming; ik merkte dat een ‘weggewerkt stopcontact’ in een oude muur uren ‘hakken’ kost. Ik leerde af te zien en niet op te geven dankzij peptalks (‘Hein, vind je het nog leuk?’). Ik zag hoe schoonzoons gezin moest improviseren in chaos en hem bovendien nauwelijks meer zag. Ik weet nu ook waarom er altijd naar de komst van de stukadoor wordt verlangd, want als die eenmaal begint…vergeet je de pijn. En…ik heb bovenal geleerd dat het aannemersvak een hectisch spel is van planning, teleurstelling, rekensommen, communicatie, beslissingen nemen, keuzes maken. Die rol speelde mijn schoonzoon als opdrachtgever en uitvoerder ineen. Hulde aan hem, maar daarmee ook aan alle aannemers, waarvan ik nu pas snap wat die eigenlijk presteren.