Column van Hein Bloemink april 2025

Guilty

Soms geven guilty pleasures een goed beeld van iemand, juist omdat ze zich in het verborgene afspelen. Ze komen voort uit diepe behoeften en die raken nu eenmaal aan de kern van je persoonlijkheid. Waarom zou je guilty pleasures eigenlijk verhullen? Daar gaan we: ik eet erg luidruchtig, slurp asociaal mijn koffie en houd oprispingen principieel nooit in (want dat lijkt me ongezond). Water drink ik bij voorkeur rechtstreeks uit de kraan en dat levert vervolgens (voor huisgenoten) een onaangenaam borrelende geluid in mijn hals op (soort afvoergeluid). Ik kleed mij aan in de volgorde van de stapeltjes in mijn kledingkast (geen gevoel voor combineren) en als ik moe ben slaak ik tijdens een lange autorit lange oerkreten om wakker te blijven. Tijdens het autorijden mag ik ook graag meeneuriën met de muziek, maar kennelijk niet toonvast, zegt mijn echtgenote. Als ik op een drukke plek parkeer maak ik stiekem een foto van de auto’s naast mij, zodat ik achteraf bij schade de dader kan aangeven. Nu komt er een erge: ik zet soms de Zangeres zonder Naam op met haar liedje ‘Hij was maar een neger’ als bewijs dat tijden gelukkig veranderen, want als iemand dat liedje nu zou opnemen kwam die in de gevangenis. Dan is er nog een sociale guilty pleasure waar ik mij eigenlijk helemaal niet voor schaam: ik vind het heerlijk om in de openbare ruimte volstrekt onbekende mensen aan te spreken en een gesprekje aan te knopen. Dat doe ik als ik alleen ben, want voor anderen kan dit erg vermoeiend en tijdrovend zijn. Iemand aanspreken die je niet kent is voor mij de ultieme vorm van verbinding zoeken. Je maakt er vrienden mee zonder ooit vrienden te hoeven worden, omdat je elkaar nooit weer ziet. De gesprekjes die ik heb in de lift, bij kassa’s, in de wachtkamer of gewoon op straat zijn me dierbaar. Geen guilty pleasure dus, want een groot plezier waar ik me eigenlijk helemaal niet schuldig over voel.