Column Bert Heikens (huisarts te Haren) oktober 2024

GPS

Van mijn bijzondere voorganger en fijne opleider, Olaf Zersch, heb ik veel geleerd. Velen van u kennen hem denk ik nog wel: die dokter met dat Duitse accent, die ooit in Haren begon aan de Oude Middelhorst en later praktiseerde aan de Middelhorsterweg. Hij leerde me de fijne kneepjes van het huisartsenvak, onder andere hoe ik injecties in een schouder moest zetten. Dat was ook een van zijn specialismen. Ik zie mezelf nog zitten in de behandelkamer met die witte laatjes.

Daarnaast heb ik ook nog heel iets anders geleerd en dat is hoe ik als niet-Harenaar de weg zo snel mogelijk moest leren te vinden in ons dorp. Ik weet nog goed hoe hij mij vertelde dat er in Haren drie relatief grote noord-zuid straten waren: de Middelhorsterweg, de Jachtlaan en de Rijksstraatweg. Als ik dat maar in het begin zou onthouden, dan kwam het wel goed. Nou, dat klopte ook wel. Want ik heb gemerkt dat je uiteindelijk altijd wel weer op een van die straten uitkwam. Dan lukte het vanzelf wel weer om de juiste richting in te slaan en weer terug te komen waar ik wilde zijn, bij de praktijk bijvoorbeeld. Maar dit voorkwam echter niet dat ik toch wel eens verdwaald raakte in Haren. Zo herinner ik me dat ik tijdens een van mijn visites in de Oosterhaar heel erg lang heb gezocht naar de Bronlanden. Of dat ik een huis aan die lange Rijksstraatweg niet kon vinden in het donker. Ik moest dan altijd weer diep nadenken en zoeken waar dat specifieke huisnummer zich nu bevond. Was het nou in het centrum van Haren of toch ten noorden of zuiden daarvan?

Als dokter tijdens avond- of nachtdiensten was het altijd weer een hele uitdaging om mij een weg door de nacht te banen, met een kaart op schoot. Hoe mooi is het nu dat we Google Maps op de smartphone hebben, waarmee je tot op het niveau van het huisnummer kunt navigeren. Alhoewel ik moet zeggen dat ik na 25 jaar alle straten en zelfs sommige huisnummers wel uit mijn hoofd ken. Maar af en toe koester ik nog wel eens de tijd van het zoeken met de kaart op schoot, die ook wel zijn charmes had. Dankzij Olaf Zersch zal ik in ieder geval nooit meer dit Harener ‘ezelsbruggetje’ vergeten.